مگر اعترافِ دلنشین هم داریم؟!
پنجشنبه, ۱۰ تیر ۱۳۹۵، ۰۷:۰۰ ب.ظ
ساعت ها به صفحه ی سفید این وبلاگ خیره شده ام و قهوه می نوشم و فکر میکنم و قهوه می نوشم و فکر میکنم... اعترافات یک درخت تا کجا می تواند ادامه پیدا کند...؟ حس می کنم این روزها اعترافاتِ نسبتا عاشقانه ی تکراری ام، چنگی به دل مخاطب نمی زند؛ حتی چند وقتی است که دست نوشته های کاری غیر عاشقانه و حتی نمایشنامه های غیر اعتراف گونه ام هم رنگ و بوی تکرار به خود گرفته اند و با خواندن مجدد آن ها حسِ شگفتی به من دست نمی دهد، راستش را بخواهید خودم از نوشته های خودم گیج شده ام... دوستانِ قدیمی و جدید، من با نوشتن زندگی می کنم و آفَت نوشتن، تکرار است... لطفا برگی به "اعترافات یک درخت" بزنید و بهترین اعترافم را از دید خودتان انتخاب کنید؛ مثل همیشه کمک کنید که آفَت از این درخت دور شود.
عکس: آووکادو/ 1395.4.9
۹۵/۰۴/۱۰