زیرِ پوستِ شهر
بالاخره مقاومتم شکسته شد و ماشین رو فروختم. این دومین ماشین زندگیم بود که با دستای خودم میفروختم! بدهی هایی که برای پول پیش خونه رشد کرده بودن و بزرگ شده بودن قرار بود با پول این ماشین صاف بشن. یلدا هر نیم ساعت تماس میگیره و میگه "ناراحت نباش، با وام ازدواج دوباره ماشین میخریم!" اما ما که ضامن نداریم! اگر داشتیم که با وام ازدواج قرض ها رو پس میدادیم و الان ماشین سرجاش بود... یادمه که از نوجوانی کار میکردم. حالا تو سی سالگی، پس انداز من از تمام دوران جوانیم همین ماشین بود و یه مقدار پول که برای مراسم عروسی خرج شد. الان هم دوتا شغل دارم. یلدا هم تقریبا داره تمام وقت کار میکنه. اما بیشتر درآمد ما میره تو کارت خوانِ هایپر سرکوچه! بقیه ش هم هرماه میره تو حساب صاحب خونه... امروز رو مرخصی گرفتم. رفتم کارای بانکیم رو انجام دادم. مثلا قرار بود مرخصی هام رو نگه دارم که بتونیم یه هفته بریم شمال... با اسنپ برگشتم خونه. راننده پیرتر از اونی بود که بخواد شغلش این باشه. تند تند از قیمت رب گوجه و برنج و آپارتمان شکایت میکرد. ساکت بودم تا پیچید جلوی خونه. خواستم پیاده بشم که برگشت و گفت: "شماها که دستتون به دهنتون میرسه، معلومه حرفای منو نمیفهمید" هیچی نگفتم و پیاده شدم...
خیلی راحت تر از اون چیزی که فکرشو بکنید همو قضاوت می کنیم