حضورِ اتفاقی

اتاق یخ زده؛ می‌خواهم بخوابم اما خوابم نمی‌بَرَد، رویم را برمی‌گردانم و غَلت می‌زنم میان خیال‌ها. روی صندلی، خیره شده به پنجره‌ی خشکِ اتاق و باد است که گاهی موهایش را چنگ می‌زند. خودش را با ماگِ نسکافه‌ی خوش بویی گرم می‌کند. چرا من نیستم؟ زود خودم را می‌سازم و پرت می‌کنم کنارش. شکل نمی‌گیرد تصویرم؛ زود می‌ریزم. نیستم تا نرمی سفیدِ گونه‌ها و دست‌هاش را ببوسم. زورم به خیالم نمی‌رسد...

اعتراف مینیمال 6

باز هم خوب است که بعضی هایمان _فقط بعضی هایمان_ این روزها تمرین حسینی بودن می کنیم، شاید هم برای چند روز تظاهر به انسانیت را به نمایش می گذاریم. وای به حال آنان که تظاهرشان هم خالی از فرهنگ حسینی است. همان ها که روی طَبل و عَلَمشان می نویسند: شهر باید به من هیاتی عادت بکند/ برود هر که دلش خواست شکایت بکند.

+باز هم نشد...