اعترافات یک درخت

عواقبش ترسناک نیست . فقط انجامش بدید تا پشیمون نشدید ...

من اگه بودم پشیمون نمیشدم

چرا خود سانسوری ؟

از چی پشیمون بشید ؟ 

حیف این همه حس زندگی که اینجا پاشیده نیست ؟

حتما خیلی خوب شما رو میشناسن و خیلی از حرفاتون رو قبل اینکه به زبون بیارید یا اینکه اینجا رو بخونن از قبل میدونن :)

زیاد موضوع رو بزرگ نکنید. نه برای خودتون و نه خانوم‌. خیلی از زوج‌ها این دغدغه‌‌های کوچیک رو داشتن و حالا خوش و خرم در حالِ طی کردنِ جاده‌ی زندگیشونن. بعضی‌ها هم بیخیالی طی می‌کنن.

همه‌چیز به شخصیت خانومتون بر می‌گرده. اصن شاید از وبتون خوششون اومد. :)

تو جواب کامنتا گفتید دیر شده. آره به نظرم دیر شده :دی انجامش بدید تا دیر‌تر نشده.

*آقا من تازه یک ماهه با اینجا آشنا شدم راه اول رو بیخیال شید انصافاً :)

باز تصمیم با شماست و ما خوشبختی و شادی شمارو میخوایم :)

راه‌حل سومی پیدا نکردید؟ که مثلا نه حرفی بزنید و نه اینجا رو ببندید؟ وبلاگه دیگه. مالِ خودِ خودِ آدم باید باشه. پر از رازهای خطرناک و ناگفتنی :)

همسرمم در اومدن گفتن، بهت گفتم باز کنی که بدونی در هر صورت من بهت اعتماد کامل دارم. 

مطمئن باشید با لبخند رو‌به‌رو خواهید شد!

نوشتن  متاسفانه تنها هنریه که همه ی اونایی که می خونن توش دنبال خیلی جیزهان وکشف خیلی چیزها مخصوصاً که مخاطب خاص هم باشه

مسلما با دیدن پست های مربوط به خودش ذوف میکنه.

دیدن همین پست کافی است تا به عمق عشق شما و جایگاه مهم و صددرصدیش توی دل و ذهن شما پی ببره. این از این 

و اما خوشبختانه وبلاگ فضای خیلی خیلی بهتری نسبت به سایر شبکه های اجتماعی داره و مطمئنا بعد از کمی چرخیدن تو فضای بیان یلدا خانوم هم به این نتیجه خواهند رسید. :)

حالا باز خوددانید شما بهتر از هرکسی خانومتون رو میشناسید.

شما برید که دیگه وبلاگی نمیمونه برای خوندن

اگه وب رو نشون همسر دادین میشه پست بعدی عنوانش بشه "یلدا نوشت"؟!

موفق باشید.

من فقط مى تونم پیشبینى کنم بعد از اینکه اینجا رو فاش کردین چه اتفافى براى قلمتون میفته،

اتفاقى که براى من افتاد!

درگیر خودسانسورى هاى مصلحتى میشید!نوشتن هایى که گاهى از سر لذت نیست،و ننوشتن هایى که از سر اجبارِ!

اینجا دیگه براتون شبیه قصر جادویى نیست و این نه تنها امتیاز نیست،بلکه وقتى حریم امن درددل هاى صادقانه رو از دست میدین تازه مى فهمین چقدر حرف توى دلتون تلنبار شده و وزنش آزارتون میده!

به نقطه اى از مدارا مى رسین که سکوت رو ترجیح میدین و آووکادو متروک میشه

ازدواج به معنى گفتن همه ى رازها به همدیگه و نشون دادن همه ى مامن ها نیست،هرچند که ما با عشق ازدواج کرده باشیم!

هرچند جنسیت من و شما یکى نیست اما بپذیرین که حسادت هاى زنانه کم از تعصبات مردانه ندارن!

من از ریز ماجرا باخبر نیستم، اما همه چیز برمی گرده به شخصیت طرفتون! گاهی اوقات ایشون سرحال و خوبند و خیلی مسائل رو نادیده می گیرند که اگر ما بودیم شاید نمی پذیرفتیم. اما وای به وقتی که رنجشی ـ که توی زندگی طبیعیه ـ اتفاق بیفته؛ اونوقت کلاهمون پس معرکه است. در مجموع تمام شرایط رو بسنجید و یادتون باشه زندگیتون از تمام این ها مهمتره!!! دعا می کنم بهترین تصمیم رو بگیرید و به سلامتی از این اضطراب و بحران رد بشید. حق نگهدار خوبی و خوشبختی شما! انش اءالله!

بنظرم گزینه دوم بهتره

بقول صائب جان تبریزی

پیش عاشق در بلا بودن به از بیم بلاست  

مرغ زیرک بی سراغ خانه صیاد نیست :)

ببین اول سعی کن حال و هواش بهت ثابت بشه... پیشنهاد بده که وبلاگ مشترک داشته باشین تا لحظه هاتون عاشقانه هاتون دلخوری هاتون هر چی توی اون ثبت کنین.. ببین فازش چیه... استقبال میکنه؟ نمیکنه؟ میگه اینا مسخره بازیِ؟ نمیگه؟ 

اگر استقبال کرد و اکی بود بعد از راه اندازی وبلاگ مشترکتون میتونی ریز ریز اینجا رو بهش لو بدی... یا هم زمان... 

++خودم به شخصه یکی از خاستگارهام جوری روی مخفی کاری و پنهان کاری حتی سر کوچکترین و بی اهمیت ترین مسائل حساس بود که من اگر اون مورد جور میشد قطع به یقین خداحافظی میکردم با وبلاگم... اصلا رو مود این چیزا نبود.. همه هم کامنت خصوصی دارن... ممکن بود بد برداشت کنه و ...

اگر نمی تونید تحمل کنید، ببندید وبلاگ رو به نظر من.

+خوندن شما رو دوس دارم ولی آرامشتون مهم تره

اینجا چند تا مسئله هست

اگر بگین باید قبول کنین که دیگه مثل قبل نمیشه نوشته هاتون! همه ی کلماتتون رو تحت تاثیر قرار میده. حتی دیگه جواب کامنت هارم با احتیاط میدین. و یجورایی دست و پاتون بسته میشه. 

ولی من عقیده دارم دیگه بلاخره اینم مرحله ای از زندگی هست... باید گفت.حتی اگر عواقبی داشته باشه. چون شریک زندگیتونه. و اینکه بهش بگین نشونه صداقت شماست. درسته اولش ناراحت میشه اخم میکنه و میگه چرا زودتر نگفتی. ولی ته دلش از اینکه گفتین خوشحال میشه

بنظر من تو ذهن خودتون بزرگ نکنین یا حداقل اینطور نشون ندین که مسئله بزرگیه. بگین راستی میدونستی من وبلاگ دارم؟ البته زیادم تعریف نداره نمیدونم خوشت بیاد یا نه. میخوای نشونت بدم؟

کاملا صمیمانه جلو برین و عادی

بعد رفتم پست های قبلی رو دیدم و متوجه شدم ازدواج کردین با ایشون..

کلی خوش حال شدم خیلی خیلی.

 تبریک میگم.

امیدوارم خوشبخت بشین:)

اما درباره پست.دوست ندارم یه چی بگم که اشتباه باشه

فقط دعا میکنم  هر کدومو انتخاب کردین نتیجش عالی باشه:)

بازم تبریک:)

به نظرم بهتره نشون شون ندیدن. گذشته ها هر طوری که بوده گذشته و باز هم می گذره و می گذره. خوندن و دیدن اذیت شدن محبوب اصلا کار ساده ای نیست. حداقل اجازه بدین موقعیتش پیش بیاد؛ حداقل حس کنید که جای خالی ندونستن این ها برای هر دو تون به وجود اومده. 

در نهایت خوشحالی و خوشبختی واقعی برای شما آرزو منه. :)

+ وقتی برای این پست میخوام کامنت بزارم مثل چند هفته گذشته دائم سعی میکنم خودم را مجبور کنم خواهر شوهر بازی در نیارم! به خودم می گم آدم باش آفتاب! اما راستش توی واقعیت نمی تونم از جذابیت منحصر به فردش بگذرم. :))

من موافق نشون دادنش نیستم ولی موافق بستن و رفتنم نیستم. خیلی راه ها هست. شما میتونی پست هایی که رازگونه ست و ... رو رمزی کنید و بگونه ای من بعد بنویسید که اگر گذری هم به وبلاگ شما اومد نفهمه این وبلاگ متعلق به شماست. اما اگر بحث اینه که نمیخواین چیزیو ازش مخفی کنید به نظرم ننوشتن بهتر از گفتنه چون بعد از گفتن دیگه وبلاگ ناخودآگاه در اختیار خودتون نیست! چون موارد خیلی زیادی رو دیدم که در اینجور مواقع حتی بلاگر مجبور به یسری کارا میشه. مثلا ممکنه خانوم از کامنت گذارنده ای خوشش نیاد بعد اقارو مجبور میکنه کامتت های اون فرد رو پاسخ نده یا حذف کنه یعنی ممکنه هی توضیح بخواد چرا فلان کامنت رو اینطور پاسخ دادی؟ چرا فلان وبلاگ فلان کامنت رو گذاشتی؟ یعنی خانوما به خاطر حساسیت بالاشون ممکنه نتونن خیلی چیزارو تحمل کنن و عملا اختیار وبلاگ رو از بلاگر میگیرن. یا حتی ممکنه فرد رو مجبور کنن یسری پستای سفارشی بذاره !...البته اینا همه به شخصیت و پختگی و بزرگی فرد هم بستگی داره و من فقط دارم احتمالات رو با توجه به جزئی نگر بودن خانوما میگم.

مثلا من یادمه یه مدتی بود میرفتم وبلاگ آقایی و خب خواننده ی همیشگی بودیم و منم همیشه کامنت میذاشتم ایشونم. یه مدت من میدیدم هرچی کامنت برای پست های این بلاگر میذارم پاک میشه و پاسخ داده نمیشه...مثلا ایشون مینوشت کتاب چیز خوبیست، منم کامنت میذاشتم بله بسیار... اینجوری و در همین حد مختصر و مفید برای پست ها کامنت میذاشتم مثل باقی وبلاگ ها... وقتی متوجه شدم کامتتام داره پاک میشه و پاسخ داده نمیشه برام سوال بود. خلاصه من علت رو پرسیدم و باز پاسخی دریافت نکردم و دیگه خب یه بی احترامی بود و منم دیگه اون وبلاگ نرفتم تا ماه ها بعد که همون بلاگر به وبلاگم اومد و عذرخواهی کرد و علت رو گفت. علت چی بود؟ چندماه قبلش نگو من توو وبلاگم نوشته بودم که کسی از دوستان هست که زبانش خوب باشه تا ازش یه کمکی بخوام؟ خب چندتا از دوستان اومدن و لطف کردن و اعلام کردن کمکی از دستشون برمیاد بگم که منم یادم نیست الان کارم چی بود ولی یه مقاله ای میخواستم سرچ کنم نمیتونستم. خلاصه یکی از بلاگرها هم همین آقا بود که لطف کردن اومدن گفتن کمکی هست در خدمتم. بعد نگو چندوقت قبلش دوست دختر ایشون نامزد ایشون نمیدونم ! نگو از ایشون کمک زبان خواسته و اون لحظه ایشونم گفته برو از گوگل پیدا کن. و حالت اون خانم از من غریبه متنفر شده بود چرا؟ چون میگفت چرا به ایشون گفته برو از گوگل پیدا کن ولی به من کمک کرده بود و همین رو کینه کرده بود و بعد اون اون بلاگر رو مجبور کرده بود من کامنت میذارم پاک کنه و پاسخ نده:|

اینو مثال زدم که بگم خانوما کلا خیلی حساسن. گاهی پیش پا افتاده ترین مسائل هم براشون بزرگه و همین چیزا فقط باعث میشه یک آقا توو بلاگری دیگه عملا اختیارش دست خودش نباشه اما بازم میگم این میزان حساسیت به پختگی و شخصیت فرد بستگی داره و مسلما همسر شما خیلی پخته ست ولی باز خودتون سبک سنگین کنید :)

کم‌کم داره قسمت‌های بیشتری از زندگی‌ متاهلی برام رو میشه و روز به روز تو تصورم سخت‌تر میشه.

+ خواهش میکنم :)

اگه شفاف نبودید و پنهان‌کاری کردید تا الان، اصلا نشون ندید به همسرتون. به جاش سعی کنید از این به بعد دیگه پنهان‌کاری نکنید در مواردی که اعتقادات جفتتون جور نیست.

هر دو راه آخرش پیشمونی داره.

اولی :آدم وقتی جایی را که انبار اندوخته های ذهنش بوده نابود کنه و این محیط امن خودش را از دست بده قطعا پشیمون میشه.

دومی: حتی اگه عکس العمل خوبی هم حاصل بشه باز پشیمانی داره. احساس می کنم هرکس باید برای خودش یک چیز شخصی داشته باشه. حتی کوچیک.

از کسی که قبل همسرم عاشقش بودم

بویی از همسرم نداره وبلاگم

پنهون کاری نیست به نظرم حق خودم میدونم و اینکه همسرم میدونه وبلاگ دارم اما بهش تو ضیح نمیدم جی مینویسم

چه لزومی داره همسرتون از اینجا باخبر باشه!

نشون نده

ببند و برو

تجربه میگه اینو

چیزی و از همسرتون مخفی نکنید

اینجا هم چیز خطرناکی ندارید که با خوندنش ناراحت بشه

شاید عاشقتون هم بشه

ولی اگه برای زندگیتون بهتره که برید ،برید

منم بخاطر زندگیم از همه فضاهای مجازی رفتم

هنوز که هستین ان شاءالله ؟ 

من که فکر نمیکنم ما خانم ها چون احساساتی هستیم بی منطق هم باشیم.پنل مدیریت وبلاگ أدم یه تیکه ی جدا نشدنی از آدمه:) یه بیوگرافی جامع و کامله:) از رو به رو شدن ایشون با خود واقعیتون میترسید؟ به نظرم ترس بی موردیه:)

... خود وبلاگ پاک نشه

نبودن این وبلاگ و ننوشتنتون بیشتر از مخاطبای فعالتون

ما مخاطبای خاموش غمگین میکنین

....

نمیدونم تا الان چه تصمیمی گرفتین 

ولی امیدوارم وبلاگتون همیشه باشه چه چراغش روشن باشه

چه خاموش و سوت و کور

به جای پاک کردن وبلاگ مختومش کنید.

قطعا بعدها همسرتون متوجه نمیشه اینجامال شماست.

من فکر میکنم که بهتره اینجا رو نشونش ندید.

پیشنهادم اینه که دوتایی با همسرتون با هم یه وبلاگ جدید ایجاد کنید و دوتایی با هم توش بنویسید. کم کم هم ارشیوش پر میشه و هم چون یه کار مشترکه بین شماهاست کنارش نمیزارید و ادامش میدید.

پ.ن نامربوط: مثلا من الان امتحان دارم و باید درس بخونم . اونوقت اومدم اینجا مشاوره میدم.

به نظرم اینجا رو ادامه بدید و به یلدا خانوم هم توضیح بدید که چرا نمیشه پنل رو در اختیارش قرار بدید

خوشحالم که اینجا رو نبستین 

و مدیریت پنل رو در اختیار یلدا خانم قرار دادین