نتوانم که حکایت کنم الا به حضور

ساعت شش و چهل و پنج دقیقه صبح، روی نیمکت سنگی ترمینال نشستم و منتظرم از راه برسد. خودش اصرار داشت که تنها و با اتوبوس سفر کند. یک سفر کوتاه که حالش را بهتر می‌کرد. حس می‌کنم من و یلدا انرژی بیست سالگی را نداریم. ذهن من و یلدا خیلی شلوغ‌تر از سال‌های گذشته است. هر دو پیرتر، شکسته‌تر و کم حوصله‌تر از گذشته شده‌ایم... اما... ده دقیقه قبل از رسیدنش پیام فرستاده که هنوز هم موقعِ دیدار، توی دلش رخت می‌شویند... راستش را بخواهید دل من هم دست کمی از او ندارد. (خوبی‌اش این است که یلدا اینجا را نمی‌خواند)

از نادر ابراهیمی خوانده‌ام که:
مگذار که عشق به عادت دوست داشتن تبدیل شود. مگذار که حتی آب دادن گل های باغچه ، به عادت آب دادن گل های باغچه تبدیل شود...

عنوان: سعدی

عکس: تیر 97 / ترمینال آزادی

مرسی آقای کافو

هوای محل کارم مثل سابق نیست. حساب و کتاب ها مشکل اساسی پیدا کرده و هر روز آقای مدیرِ مالی و دستیار خانمش، که همیشه روسری‌اش را چهار بار دور گردنش می‌پیچد، در حال مذاکره و جلسه با آقای رئیس و آقایان معاونان هستند. پروژه‌ی مربوط به من تا اطلاع ثانویه تعطیل شده. سرِ سنگینم را روی میز می‌گذارم؛ به بیکار شدنم فکر می‌کنم؛ به چهارصد هزارتومنی که به اجاره ی خانه‌ام اضافه شده فکر می‌کنم؛ احساس خستگی می‌کنم. باید انرژی خودم را برای عصرها نگه دارم. عصرها با یک شاخه گل جلو خانه‌شان منتظر می‌نشینم تا بیاید و من برایش نقش بازی کنم که فعلا اوضاع شرکت و پول و اجاره‌خانه و همه چیز رو به راه است! بعد هم کمی در این شهر کثیف بچرخیم یا به سینما برویم و من سرِ سنگینم را روی شانه او بگذارم و فیلم را نگاه نکنم. شب که شد همان جای اول پیاده اش کنم و منتظر باشم تا دستش را تکان بدهد و وارد منزل شود و سرِ سنگینم را روی فرمان بگذارم. چند نفس بریده بریده بکشم و راهم را ادامه دهم تا فردای پیش‌بینی نشده از راه برسد. ناراحتم که راستش را نمی‌گویم اما واقعا کاری از او ساخته نیست.

+مرسی آقای کافو که ما را در گروهی گذاشتی که برای چند ساعت به خودمان افتخار کنیم...

شیرجه در دنیای جدید

تلویزیون روشن است اما صدایی ندارد. مردی که کت و شلوار شیری پوشیده، زیر لب می‌گوید "باید یه گل بزنیم" تو غرق شدی بین لباس یاسی رنگت و به گل های قالی خیره شدی... وقتی مهریه و جهیزیه را می‌نویسند، مردی که کت و شلوار شیری پوشیده می‌گوید "خدا کنه مساوی بشه"... آخرش انگشتری که تنهایی خریدم را دستت می‌کنند و چشمان تمام مهمان ها برق می‌زند. پیشانی پدرم خیس از عرق شده. تو لبخند می‌زنی و مردی که کت و شلوار شیری پوشیده فریاد می‌زند "گُل"... صدای جشن و شادی در کل خانه و شهر می‌پیچد، انگار تمام شهر برای من و تو پایکوبی می‌کنند!

نام زدی

آلبرکامو در کتاب سقوط نوشته که "شیرجه های نرفته، گاهی کوفتگی های وحشتناکی به جا می‌گذارد..." امشب قرار است شیرجه بزنم داخلِ زندگی! اما الان، به جای این که با چند حرکت کششی بدنم را گرم و آماده کنم، بی حرکت نشسته‌ام خیره شدم به سبد سفید تزیین شده؛ انگار خونم کم فشار شده...

جام جهانیِ چشمات

تلویزیون را روشن کردم

یک: سخنرانی پیرامون وقوع توطئه، لزوم حفظ ارزش‌ها!

دو: سریالِ پاستوریزه

سه: جام جهانی؛ ایران-اسپانیا

چهار: چهارسوی علم

به پنج نرسیده، تو وارد شدی. با همان مانتوی طوسی و شال زرشکی و چشمانی نافذ که مانند زنان اسپانیایی تبار، قلبم را از دور نشانه گرفته بود! اما من نمی‌ترسیدم. سال هاست که در گروه مرگ زندگی کردم و حماسه آفریدم. فقط همین مانده که با بوسه ای فینال را برگزار کنیم...

تلویزیون از شَرم فرو ریخت.

"چالش رادیو بلاگی ها"

دعوت از פـریـر بانو  و مسـ ـتور

Nyctohylophobia

سردرد در حال نفوذ به اعضای پایین تر بود. موتور برق گازوئیلی دود و صدای مریضی را پخش می‌کرد. باید تحمل می‌کردیم تا آن لامپ و رادیو را برای ما روشن نگه دارد. ترانه ای تُرکی از رادیو پخش می‌شد که صدای بوق یک ماشین از دور شنیده شد. دست هایش را از روی سرش برداشت و از جایش بلند شد و با برقی عجیب به من نگاه کرد! اینقدر عجیب که می‌ترسیدم بغلم کند و دست هایش استخوان هایم را بشکند...

عنوان

عکس: آووکادو/ خرداد 97

همیشه چالِ لپ، جذاب نیست!

هر چه پدال گاز را فشار می‌دهم بی فایده است. راه برگشت از بهشت زهرا کش آمده. یلدا کنارم نشسته و حرف نمیزند. هفته ی آینده لیست تعدیل نیرو شرکت اعلام می‌شود و من هر چه زور می‌زنم، فکرش رهایم نمیکند. یلدا با حالتی خاص، ترکیبی از افسوس و امید می‌گوید "قدیما بهتر بود" می‌پرسم "چرا بهتر بود؟" پاسخی نمیدهد و به من زل می‌زند. جرات ندارم بیشتر از یک لحظه نگاهش کنم. بغضش را قورت می‌دهد و چالی پایین تر از گونه هایش پیدا می‌شود. 

دود از سرم بلند شده

حتی طول یک زندگی عادی و شاد هم برای فکر کردن به سوالاتم کافی نیست. چرا کسی که قبلا ازدواج ناموفق داشته، دیگر برای هیچ رابطه ای مناسب نیست و همه با نگاه های منفی به سَمت ش حمله می‌کنند؟ چرا باید این جمله را مدام بشنوم که "بهتر از این خیلی ها هستن!" و مدام از خودم بپرسم بهتر برای من یا آن ها؟ این روزها بیدار می‌شوم، فکر می‌کنم. قدم می‌زنم. فکر می‌کنم. می‌خوانم. فکر می‌کنم. می‌خورم. فکر می‌کنم. می‌خوابم. فکر می‌کنم... آخرش می‌میرم و دیگر نمی‌توانم فکر کنم...

چیزی شبیه خواستگاری

جو سنگین است. پیشانی ام عرق کرده. نشسته ام روی مبل و سعی دارم به کسی نگاه نکنم. ساعتِ ایستاده ی پاندول دار، گزینه ی خوبی برای چشم دوختن است. دوست دارم زمان را از سقف آویزان کنم و درست زیر پاهایش، در حالیکه تکان می‌خورد و دست و پا می‌زند، با خیال راحت فکر کنم... چه کسی قانون ها را می‌سازد؟

نام این بیماری چیست؟

پشتِ چراغ قرمز، به یک نقطه خیره بودم. وسط آن همه شلوغی، یک لحظه همه جا سفید شد. آفتاب نازک بهاری پهن شده بود روی سفیدی ناهموار خیابان! کاج های کنار پیاده‌رو از برف سنگین شده بودند. همه چیز شکل اغراق شده ی فیلم‌ها را داشت... یلدا آستین پیراهنم را تکان می‍دهد. با شدت از خودم بیرون می‌پَرم... صدای بوق ماشین های پشت سرم کَر کننده است...

+ترجمه ی گیلکی پست "تار موی بلند و زرد" را به صورت متنی و صوتی "اینجا" بخوانید و بشنوید. (با تشکر از کار زیبای نیما)