چیزی شبیه خواستگاری

جو سنگین است. پیشانی ام عرق کرده. نشسته ام روی مبل و سعی دارم به کسی نگاه نکنم. ساعتِ ایستاده ی پاندول دار، گزینه ی خوبی برای چشم دوختن است. دوست دارم زمان را از سقف آویزان کنم و درست زیر پاهایش، در حالیکه تکان می‌خورد و دست و پا می‌زند، با خیال راحت فکر کنم... چه کسی قانون ها را می‌سازد؟

نام این بیماری چیست؟

پشتِ چراغ قرمز، به یک نقطه خیره بودم. وسط آن همه شلوغی، یک لحظه همه جا سفید شد. آفتاب نازک بهاری پهن شده بود روی سفیدی ناهموار خیابان! کاج های کنار پیاده‌رو از برف سنگین شده بودند. همه چیز شکل اغراق شده ی فیلم‌ها را داشت... یلدا آستین پیراهنم را تکان می‍دهد. با شدت از خودم بیرون می‌پَرم... صدای بوق ماشین های پشت سرم کَر کننده است...

+ترجمه ی گیلکی پست "تار موی بلند و زرد" را به صورت متنی و صوتی "اینجا" بخوانید و بشنوید. (با تشکر از کار زیبای نیما)

این شیوه عیان ساخت عیارِ دگران را

راه می‌رفتیم و می‌گفت، از همه چیز می‌گفت... هیچوقت اینقدر پرحرف ندیده بودمش. ابرو هایش گره خورده بود و اشک، مژه های بلندش را براق کرده بود. دستانش می‌لرزید. گوشه ناخنش قرمز بود... یک جا از پدربزرگ و مادربزرگش تعریف کرد. از آن‌جا که پدربزرگ و مادربزرگش عاشقانه همدیگر را دوست داشتند، اتاقشان را از هم جدا کرده بودند. پدربزرگ با کتاب ها و رادیو‌اش هم‌اتاق شده بود و مادربزرگ با تلویزیون 42 اینچی! گفت و گفت و گفت... وقتی رسیدیم به امامزاده صالح، گفت "پاهام درد میکنه" گفتم "طبیعیه، چون ماشین رو نزدیک انقلاب پارک کردیم!"

ساعتِ برنارد

عقربه ها رژه می‌روند. نشسته ام و پاکت های باز نشده را نگاه می‌کنم. تاریخ بعضی از پاکت ها مربوط به چند سال پیش است. چند اسکناسِ لخت هم گوشه ی میز جا خوش کرده اند. عیدی من همیشه پول بود. بدترین عیدی ممکن! همیشه دوست داشتم یک ساعت عیدی بگیرم، از آن ساعت های جیبی برنارد...

ترقی

بعد از یک هفته کلنجار رفتن با خودم، شروع کردم به خانه تکانی و نقطه ی شروع، کتاب ها بود. خیلی وقت بود قصد کرده بودم که کتاب هایم را بر اساس نویسنده در قفسه ها جا کنم. حس می‌کنم کتاب های یک نویسنده، کنار هم احساس تنهایی نمی‌کنند و حتی گاهی دست هم را می‌گیرند و یک خط را تشکیل می‌دهند که نشانگر تفکرات پیوسته یا گسسته ی آن نویسنده است. بعد از پایان کار متوجه شدم بیشترین تعداد کتاب را از "گلی ترقی" دارم! خیلی عجیب بود؛ چرا تا به حال توجه نکرده بودم که تا این حد به آثار این نویسنده علاقه مندم!

موهایت را باز بگذار!

نور از لای پرده چشمانم را لمس می‌کند؛ بیدار می‌شوم، قبل ازخودم تو را به یاد می‌آورم. حدس می‌زنم که در آشپزخانه مشغول آماده کردن میزِ صبحانه هستی. لیوانِ دندان‌ْمصنوعی روی میز کنار تختم دهن کجی می‌کند و برای بیست هزار و سیصد و یکمین روز متوالی به یاد می آورم که تو دیگر نیستی...

چشمانم را می‌بندم؛ آه می‌کشم و ریه هایم را از تو - پُر می‌کنم...

+بشنوید

دریافت

دختر لبخند رو

باران تازه قطع شده بود. چند پسر، با عینک و ریش و پالتوی بلند، جلوی در کتابفروشی ایستاده بودند و دود سیگارشان را به باد می‌دادند و با صدای بلند حرف می‌زدند. پسرک با عجله از راه رسید، پشت شیشه ی کتاب‌فروشی ایستاد و مثل همیشه خیره شد به دختری که از پشت ویترین و لابه‌لای "شاهنامه" نفیس و "من پیش از تو" پیدا بود. دختر کتابفروش شال‌گردنش را در آورد و خودش را روی صندلی چرخاند. روسری تا وسط سرش پس رفت و روی موجی از موهای قهوه ای شناور شد. دختر به بیرون نگاهی کرد و بی دلیل خندید... او همیشه می‌خندید و لبخندش را آنقدر می‌کشید تا گونه‌هایش چال می‌افتاد. پسرک هول شد و به طرزی ناشیانه،  نقش یک رهگذر را بازی کرد...

+یاور جان از تو دلگیرم! آمدی و رفتی! سری هم به ما نزدی...

وقتی نهال بودم!

از بچگی همین بودم! وقتی هشت سالم بود، رامین دو سال از من بزرگتر بود، هر صبح، قبل از اینکه دست و صورتش را بشوید یا چیزی بخورد، توپ چهل تیکه اش را بر می‌داشت و با پسرهایی که چند سال از خودش بزرگتر بودند فوتبال بازی می‌کرد. تجربه‌ی من از این بازی: هر چقدر سعی می‌کردم مثل واکی بایاشی شیرجه بروم و توپ ها را بگیرم، بی نتیجه می‌ماند. آن‌قدر خودم را به آسفالت خشن زمین بازی می‌مالاندم تا زانوهایم زخمی شوند و از بازی بیرونم کنند. احمقانه بود. تلاش‌هایم اغلب نتیجه‌ نمی‌داد. حتی همین الان که گاهی از سر بی‌حوصلگی تیری در تاریکی می‌اندازم، تیر کمانه می‌کند و می‌خورد توی سر خودم. بگذریم... من سوارِ دوچرخه ام می‌شدم و رکاب میزدم و رکاب می‍زدم تا عقربه کیلومتر شمارِ دوچرخه ام عدد بیست و پنج را نشان دهد و باد به صورتم بخورد. گاهی فرمان را هم رها می‌کردم آخر هرچقدر فوتبال نمیدانستم دوچرخه سوارِ ماهری بودم! وقتی خسته می‌شدم، یأس فلسفی خودم را با نگاه کردن به دختربچه‌هایی که توی کوچه لِی لِی بازی می‌کردند، تسکین می‌دادم. زل زدن به آن دخترهای لاغرمردنی، لوس و هم‌شکل ابدا لذتی نداشت. این یک نیاز بود که ذهنم را برای مدتی خاموش می‌کرد تا در فانتزی‌ها و افکارم غرق نشوم. پسربچه‌ای، گوشه‌ای نشسته و بی‌صدا، بالا و پایین پریدن چند دختر را که موهای شلخته دارند، نگاه می‌کند. چه کارش دارید؟

+عکس از سلیمان فهیم

+دعوت: اگر دوست داشتید "وقتی نهال بودم" رو بنویسید و لینکش رو برای من همین جا کامنت بگذارید... مشتاق به خواندنم...

ساعت شنی با جاذبه ی بیشتر

رو به روی آینه ی سرویس بهداشتی مکث می‌کنم. دستی در ریش های نامنظم و بلندم می‌کشم، بهشان عادت ندارم. عینک سنگینم را کمی بالاتر می‌دهم و سعی می‌کنم به خاطر بیاورم از کی این قدر لاغر شدم. کلاهم را روی موهای سفیدم تنظیم می‌کنم و دل از آینه می‌کَنَم... دنبال نیمکتی می‌گردم که منظره ی خوبی برای یک ساعت داشته باشد. همین طور که با پالتوی طوسی و شلوار میل کبریتی راه می‌روم، عصایی در دستم ظاهر می‌شود! حالا دیگر همه چیز تکمیل شده و نیمکت خوش منظره را هم پیدا کردم. چانه ام را به عصا تکیه می‌دهم، خانم چاقی رو به رویم ورزش می‌کند. قیافه اش مرا به یاد کانون پرورش فکری کودکان می اندازد. خیلی سال پیش، خانم چاقِ آنجا، فقط بلد بود نخی را توی گواش بندازد و لای کاغذ بگذارد، بعد نخ را بکشد و از طرح تصادفی و زشتی که روی کاغذ می‌افتاد، ذوق‌مرگ شود. من این کار را وقتی که هیچ گزینه‌ی دیگری نداشتم، انجام می‌دادم. بعضی وقت‌ها چند ساعت به طرح‌ها خیره می‌شدم تا چیز خاصی میانشان پیدا کنم، اما نتیجه ای حاصل نمی‌شد. چقدر از کودکی فاصله گرفته ام...

عکس: آووکادو/ آبان 96

سقوط

خوابِ سبکی در مغزم قدم می‌زد و همه چیز عادی بود تا وقتی صدای ضعیفِ دزدگیرِ ماشینِ داخلِ کوچه از لای پنجره ی دوجداره، خودش را به گوشم رساند. سرم را از پنجره بیرون بردم، صورتم سرد شد و یک لحظه سقوط را دیدم... یادم آمد جمله ای که خودم چند ساعت قبل تر، درکلاس، به چشمانِ تعدادی جوان بی مسئولیت نگاه کرده بودم و گفته بودم... "سقوط مثل پروازه؛ فقط مقصدش پایدار تره!*"... بعد از آن به دیوار خیره شده بودم. نه حرف زده بودم نه پلک. چشم‌هایم باد کرده بود. یادم نمی‌آید کداممان این کابوس طولانی و ترسناک را آغاز کرد. صبح که شد، دیوار خندید؛ انگار چیز مهمی را فهمیده باشد...

Sherlock 2012 - Professor Moriarty *