اعترافات یک درخت

جو سنگین است. پیشانی ام عرق کرده. نشسته ام روی مبل و سعی دارم به کسی نگاه نکنم. ساعتِ ایستاده ی پاندول دار، گزینه ی خوبی برای چشم دوختن است. دوست دارم زمان را از سقف آویزان کنم و درست زیر پاهایش، در حالیکه تکان می‌خورد و دست و پا می‌زند، با خیال راحت فکر کنم... چه کسی قانون ها را می‌سازد؟